شهادت حضرت عباس علیه السلام
تا کی به تمــنـای وصـــال تـو علمدار اشکم شود از هر مژه یـک عمر پدیدار آهنگ غمِ «العــطش » شــاپــرکی را در کــرب وبلا می شنوم از در دیـوار عکس علم ومشک و دودست قلمت باز پرچم شده بر سر در هر کوچه و بازار بــاید بنــویســیم تـو را یکصد وده بار ســقایی و عبــاس تــرین حــیدر کرار هردل که نکرده ست طواف رخ مـاهت بهتــرکه شــود در قــفـس خانه گرفتار من مست تـوأم تا که فقـط شـعر بگویم وقف تو شدم تا دوسه خط شعر بگویم تیر غضبت خورده به پیشانـی لشــکر ای وارث تیــغ دوسـر حـضرت حیدر هفتادو دوخورشید به نی درمثل عشق تا روز قــیامت نــشود بــا تــو بــرابر خواندی غزلِ خواهشِ چشمی نگران را یعــنی کــه به دریــا بزن و آب بـیاور پیـچیــده فــقط عطـر گل یـاس واقاقی در وعــدۀ دیــدار تا با حـضـرت مادر عمریست دلی حسرت یک واژه کشیده تا لب بگشایی و بگویی که « برادر» ســقایی و بــاب الــکرمِ خــانــۀ امـیـد هم مظهر توحیدی و همسـایۀ خورشید مانـدیم در انــدیشۀ طـوفان همین دست مُحرم شدم ودست به دامان همین دست امــروز اگــر محــتشم شــعر توهسـتم امروزمنم مست و غزل خوان همین دست مــردانـه گرفتــیم کـمی درس رشادت با غیـرت و از قصـۀ پایان همین دست بابغض وحسدزوزه کشان میرسدازرَه تیغی که شده یکسره مهمان همین دست بـعـد پــدرت نـوبت لبهای حسین است این بـار زند بوسه به قرآن همین دست سرشارمضامین شده ام حضرت مهتاب با خود به کجا می بری ام ای پدر آب تقطــیـع شـدم در غــزل تــازۀ چشمت حــالا شـده ام زائـر دروازۀ چـشـمـت در تــابش مــنظومـۀ «والیل» نگاهت هـرگز نــشود مـاه هم انــدازۀ چـشمت حــق دارد اگــر شیـعه کند ارمنیان را وقتی همه جا شهـره شد آوازۀ چشمت رخصــت بـده تا بار دگر همچو کبوتر پــرواز کـنـم بــر سر دروازۀ چشمت ازمشــتریان پــروپــا قــرص حـسینیم امــروز اگــر زائــر بــیـن الـحـرمینیم غـم نــامه ســرودیــم زوایــای تنت را مشک وعلم و یک یک اعضای تنت را کم کم«دل سنگ آب شد»از آتش این غم آن دم کــه شــمردیم هــجاهای تنت را درکف نه کفن بود و نه بر دوش عبایی تا ســاده کــند حــل معــمای تـنــت را محراب دوابروی تویکباره بهم ریخت وقتی که شکــستند مــصلای تــنـت را بــانوی غــزل از تــرک تیـرک خیمه انــگار کــه فهــمید قضــایـای تـنت را فهمیده قلم چــاره مــدهــوش شــدن را در محضر قدسی تو خاموش شـدن را زیبا شده ایـوان تو با گـسـتــرۀ مـشک یاد حـرم افتاده ام و خــاطــرۀ مشــک ماندم که چه طرحی بزنم سردر قلــبم تصویر لب خشک تو یا منظرۀ مشک تبخیر شداعضای توآن لحظه که دیدی امیــد فقط می چکـد از پنجــرۀ مشک آن تیر که می رفت به سـوی تو نشانه برچشم تو امضا زده یا حنجرۀ مشک؟ یکــباره گــل انداختــه شــرمندگی آب بر صفحۀ پیشانی و بر پـیـکرۀ مشک جز نام ابالفضل به قلبــم اثــری نیست گشتیم ونگردید که جزاو قمری نیست در مـعرکه چیــدند غــریبــانه پری را برســجده کشــیدنــد قــیامِ ســـحری را اینگـونه که شد قامـت خورشید مورّب گویـا کــه شکســتند غرور کمــری را آمدب ه حرم رایحه ای از غل و زنجیر آن لـحظه که دادند به زینب خبری را جاداشت درایـن واقعه «آیات» بخـواند وقتی که به نی دیــد خسوف قمری را می دیــد همــانــند غروبــی ســر نیزه بــا زاویــه بــستند غــریبـانه سری را عمریست اسیر توام و دربــه درعشق بــگذار بــسوزم کـه بسوزد پدر عشق |